Kootenay Pedal

Acda & De Munnik staat aan op de achtergrond. Gisteren zijn we teruggekomen van onze fietstrip in de Kootenays, Canada. Twee dagen voor vertrek was er een sneeuwstorm in west Montana en de open haard werd de hele dag gestookt. Op 12 juni is het dan zover en vertrekken we vanuit Kalispell in westelijke richting. We kamperen in het wild, wat over het algemeen gemakkelijk gaat vanwege de vele ruimte en wildernis hier. Niet vergeten om al het eten, tandenpasta en andere geurende spullen in een boom te hangen vanwege de beren!

Het is aangenaam weer om te fietsen en juni is een fantastische maand om buiten te zijn; alles is zo groen en mals en vele wilde bloemen bloeien. En het hoogseizoen is nog niet aangebroken. We verlaten Montana en fietsen door de noordelijke punt van Idaho, waar heuvels in plaats van bergen het landschap domineren en Ceder-bossen - die zo goed ruiken - de nodige verkoeling geven.

De grensovergang in Canada gaat gemakkelijk, behalve dan die vraag “What do you do for a living?” die ik antwoord met “I try to be happy”. Foutief antwoord... In Creston worden we uitgenodigd in een oud schuurtje te slapen. Dat slaan we niet af natuurlijk en tegen de tijd dat we arriveren hebben de buren al een warme maaltijd klaar staan. Met vlees, en dat is voor het eerst in maanden. Er zijn zoveel vriendelijke en goede mensen in de wereld! Ik denk we dit beter in ons achterhoofd houden wanneer we de krant lezen of het journaal bekijken. Het zijn de negatieve en slechte dingen die eruit springen omdat ze in de minderheid zijn en daarom dus ‘nieuwswaarde’ hebben.

De verkeersluwe weg slingert noordelijk langs Kootenay Lake en zowel het weer als de vergezichten zijn fenomenaal. Canada lijkt meer op Europa dan de U.S.A.; het landschap is meer gepland (minder ongebreidelde groei van gebouwen), minder afval langs de wegen en de maximum snelheid is lager - wat het fietsen aangenamer en veiliger maakt. Wassen doen we in meren en bergstromen en het voelt erg verfrissend! In Lockhart Provincial Park stopt een aardige Canadees na een kort gesprek wat geldbiljetten in m’n borstzak, “Just take it, say nothing”, wanneer we realiseren dat het 100 Canadese Dollars zijn zijn we erg verbaasd en vult een warm gevoel van dankbaarheid me.

In Nelson, een leuk stadje met mooi historisch centrum, bezoeken we de ‘farmers market’ en luisteren we naar een gitaar duo. Na ruige passages van Castlegar naar Christina Lake over een oud spoorwegbed waar we veel beer- en cougarsporen zien en door een lange onverlichte tunnel navigeren. Verderop van Grand Forks naar Edgewood over een forestryroad en bergpas waar we af en toe van de fiets moeten en duwen, zijn we verheugd weer op de verharde weg te fietsen.

De kleine en veelal in authentieke staat zijnde stadjes die we aandoen zijn ontstaan rond de ‘goldrush’ (eind 19de eeuw) en overleven vandaag de dag op bosbouw en - voornamelijk - toerisme. Van Nakusp en via New Denver gaat het naar Kaslo. Delen van de trip gaan over oude spoorwegbedden en een van de kreekoversteken gaat via een ‘cablecar’, wat erg leuk is! De uitzichten zijn geweldig, we fietsen langs lange en smalle meren, Ceder-bossen, vele rivierstromen en kijken uit over besneeuwde bergtoppen en gletschers.

Een van de aspecten van toeren met de fiets en kamperen is dat de eenvoud van leven je in het ‘nu’ brengt. De vlijmscherpe snijlijn die verleden en toekomst scheidt en het enige moment dat ‘echt’ is. Het is de deur tot geluk. En het maakt niet uit hoe je deze deur opent - fietsen en kamperen is slechts een van de vele manieren - “Be here now”. Juist doordat de dingen die je doet eenvoudig zijn en je niet teveel aan je hoofd hebt kalmeren je gedachten en kun je ‘present’ zijn.

Er is een aantal hot springs in de Kootenays en we bezoeken er een die ‘natural’ is (Halfway River) en een die ‘developed’ is (Ainsworth). Het warme sulfurhoudende water voelt erg goed op de vermoeide spieren en we slapen buitengewoon diep de nachten na onze ‘dip’! Het weer blijft goed (‘normaal’ gesproken is Juni een koele en regenachtige maand) en we zien veel ‘wildlife’, waaronder; twee bruine beren, vier ‘loons’, bever, arenden, ‘ospreys’, havikken en vele herten. Helaas ook muggen die het af en toe wat vervelend maken!

Terug over Kootenay Lake met de ferry naar Creston. Het is wat drukker omdat veel Canadezen een lang weekend vrij hebben vanwege ‘Canada Day’ (1 Juli) die velen op dezelfde manier doorbrengen als normaal - in de auto. Na 4 Juli (Independence Day in U.S.A.) begint het hoogseizoen en wordt het veel drukker op de wegen. We passeren vele wijn- en fruitgaarden ten oosten van Creston voordat we weer omgeven zijn door bossen. Eindeloze bossen... Meer ponderosa’s hier, het klimaat is droger naarmate we de Rockies naderen.

Het is erg warm en de weg is druk en we besluiten een deel te liften, wat resulteert in een interessant gesprek. Ik ben verbaasd hoe snel auto’s gaan - de rit duurt ruim een uur - dezelfde afstand zou een hele dag op de fiets duren. We passeren de grens in Roosville en in Eureka is het 100 graden Fahrenheit (38 graden Celsius). Het waait, maar de wind voelt als een ‘heatwave’ uit een magnetron! ‘s Avonds springen we in een bergstroom om af te koelen, ‘s nachts maakt onweer en bliksem me wakker en ‘s ochtends voelt het koud in een hevige regenbui en schuilen we onder een brug.

De tweebaansweg naar Kalispell is smal, druk en auto’s en vrachtwagens gaan erg snel (120 km. per uur is zeker geen uitzondering). Hoewel er tegenwoordig een snelheidslimiet in Montana is (hoewel pas enige jaren oud) is fietsen gevaarlijk op deze doorgaande wegen en we liften het laatste deel van de trip. Deze fantastische fietstocht brengt ons na drie weken en 1350 km. terug in Kalispell waar we ons met een voldaan gevoel tegoed doen aan een grote beker volle yoghurt.